Bir mızrak gibi değdi kalbime ,

Yaraladı ama öldürmedi

Zamanla kabuk tuttu , yaralarım şifa buldu ,

Öldürmeyen bu yara  , yaşarken de  unutturmadı da ..

    İzi kaldı , iyileşen kalbimin kabuk tutan yanıydı.

Bazen düşünmüyor gibi görünsem de ,

Bu acıları her an yaşadım  ,   hissetmek mi daha acı yoksa hissedileni yaşamak mı?

Cevabını bulamadığım onca sorular ;

Bilmediğim onca duygular ,

Suskunluğum bu sebepten , konuştukça daha çok canım acıyor .

Ya umursamalıyım , yada yok sayacak kadar güçlü kalmalıyım .

Tercihlerin söz hakkı yok , bilinen gerçekleri yaşamak en doğrusu .

Tüm duyguları bir kenara bırakıp ,

Acımasızca ; Savaşırcasına , YIKILMADAN ,  TAVİZ vermeden ,

İlerleyebiliyorsam ;  bir çok yaranın ilacını bulabilmişim demektir.

    Kendime dahi itiraf edemediğim bir çok yıkılışlarım var ,

Bu hayatın en çok ta kaybettiklerimin gücü ile yürürüm.

Yağmurun su taneleri bu sebepten çok anlamlı ,

Gözyaşlarımın ardında sakladığım hüzünleri YAŞATIYOR ,

Her bir damlası HUZUR  gibi , kaybedilen ve bir daha geri gelmeyecek olanların acısına ;

Yeniden doğrulmaktır , TÜM YARALARA RAĞMEN YIKILMAMAKTIR .