Şuan o kadar kızgınım ki kendime ,,,
Nefret ediyorum herşeyden ,
Özellikle kendimden ?
Elimde gelse herşeyi yok ederdim ,,,
İlk başta kendimi ,
Bir daha nefes almamak üzere kendimi yok ederdim ........
Zaten var olduğumada inanmıyorum . Hayatta yaşamak bir anlam vermiyor artık . Ne yapacağımı bile düşünemiyorum. Boş bir uğraş herşey. Aynen benim gibi. Büyük bir uçurum var önümde, bende ölmek için koşuyorum bu uçuruma. Hiç bu kadar özlememiştim ölüm seni . Ölüme kadar hazır olduğumu, daha öncesi yaşamamıştım. Ölüm kokusu var etrafta. En gerçeğinden , en derinlerinden . İçime ferahlık veren ölüm düşüncesi tebessümüme sebeb oldu. Çünkü ben bu dünyada hiç yaşamamışım . Var oluşum sade bir yalan . Yok oldum bu dünyada. Yitirdim her bir gerçek bildiğim hakikatleri. Elimde bir tek ben kaldım . Şimdi onu sahibine gitmesi için dua ediyorum. Bu kadar sevimli olan ölüm neden insanları korkutur anlam veremem. Baş tacı gibi...... Yıllarca hapsedilmiş bir kuş gibi, özgürlüğü olan ölüme uçmayı bekliyor.
Aslında bir belirgin yerim olmasa istiyorum. Keşke meçhul biri olsaydım. Ölüncede mehçul olan kimliğim öylece bir yerde defnedilse ... Küçükken hep bir savaş anında ölmeyi hayal ederdim. Ansızın üzerime atılan bir bombanın patlaması sonucu paramparça bir beden geride kalması gereken. Tanınmayacak bir halde olmalı. Çok garip hayallerim vardı. Aslında pek kötüde sayılmazdı. İyi biri olacaktım . Nafile nerde iyilik kötülük her tarafımı sarmış halde. Bu ağırlık taşınmaz . Sabrediyorum. Elbet ölüm bana yakındır. Tez vakit ölüm gelecek diye umut büyütüyorum. Ansızın bir anda yok olmak. Ebediyen geri dönmek yok. Herşeyden uzak .......
